حالا شهیدِ آخرین آغوشِ پاییزم...
با بغض هایِ سُرخ و نارنجی و سبز و زرد!
من شاهدِ یک آسمان اَشکم ، شباهنگام
تاوانِ جانکاهِ تَبِ عُشّاقِ بی هم درد..!

من داغدارِ خِش خِشی سرد و غم اندودَم
جا مانده از تنهاییِ بی رحمِ بی پرهیز
یک فصل، رؤیاهایِ نَمناکِ پریشان حال
یک عُمر تَن دادن به اِستیصالِ هر پاییز..!

از هر خزان افتاده خطّی روی پیشانی..!
شاید که تصویرِ خزان ها را به من چسبانده باشد عشق..!
انگار تقدیری به غیر از برگ ریزان را نمیفهمد..!
اِنگار جانم را به جانان میسپارد عشق..!

محسن آزادی